Ziek!

We zijn ziek…. Goed ziek!

Is het Corona… Is het de griep…. Het maakt niet uit, we voelen ons beroerd en we moeten er doorheen zien te komen. De nasleep van het rijbewijs is nog niet ten einde en het gevoel “dat we weer verder kunnen” moet even wachten.

Op maandag 27 juni begin ik me niet lekker te voelen. Waarschijnlijk opgelopen tijdens mijn reisje naar Nederland. We hebben tot 1 juli geboekt op de camping omdat daarna het hoogseizoen start en de prijzen omhoog schieten. Maar toch boeken we bij tot 6 juli zodat ik anderhalve week heb om weer beter te worden.

Rob doet in de tussentijd wat klussen aan de wagen. Hij sluit de intercooler weer aan. Die hadden we er tijdelijk afgehaald om te kijken of de wagen dan meer vermogen zou hebben en zuiniger loopt. Dit heeft zeer weinig effect, waardoor we weer besluiten de intercooler erop te zetten. De verstuivers worden uitgewisseld van 175bar naar 210bar en de kleppen worden gesteld. Remmen worden nagekeken, afgesteld en onderhoud aan gepleegd. Het nieuwe regenklepje van de uitlaat, meegenomen uit Nederland, wordt erop gemonteerd. De wagen is ready to go!

Rob haalt de boodschappen (op het fietsje… gelukkig hebben we er nog 1) en wandelt met Lola in het park. Als hij op een zondagmiddag daar loopt, zit een groot gezin te picknicken. Een van de jongetjes wil eigenlijk Lola wel aaien, maar is een beetje bang. Rob geeft aan dat het wel kan en de jongen probeert het dan toch. De mannen die daar staan zien het en wenken Rob. Ze hebben een glaasje met eigengemaakte rum voor hem. “Goed voor je keel” zegt er 1. Het smaakt lekker, maar brandt wel erg. Rob laat zich niet kennen en bedankt de mannen. Met nog een kippenpootje van moeders mee gaat hij weer op pad. Toch een bijzonder momentje…

Het is natuurlijk onvermijdelijk dat Rob ook ziek wordt. Ik heb onderhand het ergste gehad, maar ben er nog niet. We willen niet nog meer nachten bijboeken, want we vinden het de prijs niet waard en het lawaai van de bouwplaats klinkt stukken harder als je niet lekker bent. We zoeken een plek niet te ver rijden en betaalbaar. We gaan richting Sospel, een gemeente camping, waar ook alle voorzieningen zijn en hopelijk meer rust.

Eerst nog wel wat laatste huishoudelijke klussen doen en het dak van de wagen moet schoongemaakt worden. We stonden natuurlijk lekker onder de bomen, maar dat geeft ook rotzooi. We wachten totdat de receptie van de camping weg is en de conciërge ons een seintje geeft dat we aan de gang kunnen. Met ons zieke lijf lukt het toch om alles te doen en de volgende dag vertrekken we richting Sospel.

We gaan via de bergpas “Col de Braus” met wel 20 haarspeldbochten. Dus werk aan de winkel voor Rob, die de wagen er toch weer soepel doorheen stuurt. Met een paar uurtjes zijn we bij de camping wat met een passysteem werkt. Eenmaal binnen zoeken we een plekkie uit en daar staan we dan…. Uitzieken in Sospel.