Turkije “Teşekkürler”!

Turkije “dank” voor de gastvrijheid, de afwisselende wegen en landschappen. Mooie ontmoetingen met diverse gezelschappen. Van gloednieuw asfalt naar grindwegen, zand, modder en sneeuw. Van de toeristische kust naar het prachtige binnenland met zijn bergen en meren. En niet te vergeten, waar je ook komt… “Çay??”😁 

We gaan morgen, maandag 8 mei, de grens over naar Georgië en nemen afscheid van Turkije. Het raam wat we besteld hebben, ter vervanging van het gebroken glas, komt binnenkort aan in Tbilisi en kunnen we ophalen. We zetten dus als eerste onze route uit naar deze stad.

De afgelopen weken in Turkije hebben we prachtige valleien met rivieren en watervallen gezien. Langs de hoogste berg ´Ararat´ gereden en aan het grootste meer gestaan, het ´Vanmeer´. We hebben het paleis van İshak Paşa bezocht met fantastisch uitzicht over de stad Doğubayazıt .

We willen ook de archeologische site Ani bezoeken, maar daar worden we ´s nachts om 2.00 uur van de parking weggestuurd door de politie. De site ligt dicht tegen de Armeense grens aan, dus wellicht moeten we daarom weg. Maar echt een reden geven ze niet. Er is verder geen discussie mogelijk en we moeten weg. Er staat nog een auto met daktent, die ook wakker gemaakt wordt. Dit blijkt Jacco te zijn, een Fries die nu 3 weken onderweg is en richting Indonesië gaat. De politie geeft aan dat er 15 kilometer verder een tankstation is waar we naar toe kunnen. In de ochtend om half 7, als de eigenaar er is, gaat Rob naar hem toe om uit te leggen waarom we hier staan. Maar de man is een beetje nors en kortaf. Later begrijpen we ook wel waarom hij een beetje humeurig was, want net 2 dagen geleden heeft hij 15 Italiaanse campers op zijn terrein gehad… Deze georganiseerde groep met campers hebben wij ook gezien op een parking bij de watervallen Muradiye Şelalesi. En je kijkt dan wel even met verbazing als je ineens zoveel campers achter elkaar het terrein ziet opkomen.😳

Rob heeft diverse binnendoor routes uitgezet, waar we genieten van de wegen en de uitzichten. Het is wisselvallig weer in de bergen, zon, regen, hagel en sneeuw. Dat is te merken op de diverse binnenwegen. Door regen zijn sommige routes erg modderig en is de wagen toe aan een schoonmaakbeurt.
Bij de laatste route die we rijden moeten we helaas omkeren omdat er teveel sneeuw ligt en we niet kunnen zien hoe en waar de weg loopt. Ook is de sneeuw aan het smelten wat veel blubber geeft. De profielen van de banden zitten vol en het is soms glibberen en glijden. We wilden naar de Tendürek pass via de oostkant omdat deze nog niet is geasfalteerd, maar dat gaat niet lukken. Deze route had zo wie zo wat uitdagingen omdat de wegen die de navigatie aangaf niet meer klopten. We komen een soort van brug tegen waar we in geval van nood wel over zouden kunnen, maar dan loopt de weg verder het meer in?? Er is een andere weg om het meer heen die we nemen en komen uit bij de rivier doorwaarding die op de kaart staat. Maar ook hier is “gelukkig” een brug aangelegd.😊 Verder nemen we nog een oud baasie mee die een paar kilometer verderop moet zijn. Na diverse soorten wegen arriveren we uiteindelijk op het asfalt. (zie video)

Zoveel mensen ontmoet:

• Een familie restaurant, die op het punt staat te gaan sluiten, opent de deur voor ons en pappa chef maakt een maaltijd voor ons klaar.
• We staan nabij een bewaakt stuwmeer, waar we door de bewakers op het terrein uitgenodigd worden voor thee en 1 van hen zijn neef belt in Amsterdam om te zeggen dat hij Nederlanders op bezoek heeft. De bewaker geeft ons nog een tip voor een warmwater bron in de buurt, waar we gebruik van maken.
• We staan op een parking waar iemand spontaan met eigengemaakte wijn aankomt en deze gezamenlijk opdrinken.
• Jongens die in het park zitten en ons zien, nodigen ons uit om mee te eten.
• De winkelmedewerker van de supermarkt Migros vindt het zo leuk dat we er zijn, dat hij mij helpt om de boodschappen in de wagen aan te geven en ook hier krijgen we thee. Rob is op dat moment met een paar jongens in gesprek die Koerdisch zijn. We zitten in het gebied waar veel Koerden leven. We halen hier dan maar de vlag van de wagen om neutraal te blijven.
• We ontmoeten de burgemeester van Erciş, die een ronde aan het maken is met zijn hele delegatie inclusief beveiliging en militairen en ons welkom heet.
• Velen selfies met ons en met de truck worden gemaakt. 

En Rob wordt geïnterviewd! We staan in Elazığ op een parking bij een moskee en kasteel. Om 8.00 uur ´s ochtends wordt er op de deur geklopt. Het is 21 april en een feestdag omdat het, het einde is van de Ramadan. Dus denken we dat het de politie is dat we weg moeten of iemand die iets komt aanbieden. Maar nee…. Het zijn 3 jongens van een nieuwszender die rondrijden op zoek naar een item. En dat item zijn wij! Ze maken foto´s en filmen in de wagen als we gaan ontbijten. Dan moeten we buiten in onze stoelen voor de wagen zitten en koffie drinken. Een drone wordt ingezet om te filmen en daarna wordt Rob geïnterviewd. Al met al zijn we er zo een 2 uur aan kwijt en beloven ze ons een seintje te geven als het item wordt uitgebracht. We wachten af….🤔

Rob heeft in de tussentijd nog de brandstofpomp iets gekanteld waardoor het inspuitmoment wordt vervroegd en er een betere verbranding ontstaat. Zo kijkt hij of we zuiniger kunnen rijden. En met resultaat! Eerst reden we 1:3 en nu 1:4,5! 😀Verder nog langs een Bosch dealer geweest om de reserve verstuivers te laten reviseren van 250bar naar 210bar. Hij krijgt ook nog extra ringen mee voor de verstuivers en koopt een tang waarmee je de oude ringen er makkelijk uitkrijgt. In Nederland kost dit stukje gereedschap ongeveer 180,00euro. Hier betalen we omgerekend een tientje! Voor een paar euro laten we ook nog een scheurtje in de kleppendeksel repareren bij een lasbedrijf.

Onze 1 na laatste plaats in Turkije is Kars waar we de dieseltanks volgooien voor 0,89 eurocent per liter en de laatste inkopen doen. We vinden een plek bij een oude fabriek en aan de rivier. Daar doen we de was en het is weer tijd om te douchen. Locals komen en gaan en zo ook 2 oude mannetjes die een praatje proberen te maken. We hebben slecht internetverbinding, dus helaas kunnen we geen Google translate gebruiken. Er rijden 2 jongens en een meid voorbij op de fiets. Rob roept ze erbij en ze blijken goed Engels te spreken. Zij fungeren als vertalers en we drinken met zijn allen thee. De oudjes zeggen dat het niet een fijne plek is om te blijven staan ´s nachts, gezien er veel jongeren met hun auto´s langskomen, harde muziek draaien, drinken en drugs gebruikt wordt. We zijn wel wat gewend… dus blijven overnachten.

Als de avond valt zijn er inderdaad wat auto´s die heen en weer rijden en muziek draaien. Ook staat er al een tijd een auto met zijn lichten aan. Als we naar buiten gaan rond een uur of half 11, staat er een auto wel erg dicht achter ons. Maar ook dat zijn we wel gewend van de Turken… ze bouwen je soms helemaal in… We doen ons avondritueel. Ik laat Lola uit en Rob leegt de toilet. Inmiddels is er nog een auto bij de andere auto met lichten komen staan en deuren slaan open en dicht. Een mannetje of 8 komt op ons aflopen met de 2 auto´s erachter aangereden. Op de een of andere manier voelt het niet bedreigend. De geparkeerde auto achter ons vertrekt nadat 1 van de mannen hier naar toe loopt. Het blijken undercover agenten te zijn en ze tonen hun ID. Ik vraag of er problemen zijn en ze antwoorden; “You are safe, No problem”. En ze vertrekken in de wagens. We hebben geen idee wat dit nu was en er aan de hand is. 1 van de wagens blijft in de nacht voor de brug staan. Stapt zo nu en dan uit, loopt over de brug en rijdt dan weg. Rob gaat naar bed, maar ik ben te nieuwsgierig wat er aan de hand is en zit op de bank in het donker af te wachten.

De auto komt later terug en gaat weer voor de brug staan. Weer stapt de man uit en loopt over de brug. Daarna in de auto en doet de koplampen aan, rijdt een stukje de brug op en stapt uit. Gaat voor de auto staan in het licht van de koplampen. Dit doet mij denken aan een filmscène… Overdracht van iets op een brug en als de andere partij komt, dan loopt het uit de hand en gaan ze schieten…. Ja, ik weet het… teveel fantasie….🤣Maar toen ik overdag Lola ging uitlaten, lag er wel een pistool in het gras… weliswaar een speelgoedpistool… maar toch…
Goed lang verhaal, kort… Er gebeurd “gelukkig” niets en de man stapt weer in de auto en rijdt weg en daarna komt er niemand meer. Ik val uiteindelijk op de bank in slaap afvragend wat dit nu allemaal moest voorstellen. We zullen het nooit weten.

We laten het “spannende” Kars achter ons en zijn nu in de plaats Çıldır. Morgenochtend vertrekken we richting de grensovergang Turkije/Georgië.

Turkije “Teşekkürler”!😊