Kroatië met de K van…..

We zijn sinds 1 september in Kroatië en een aantal steekwoorden van de afgelopen tijd beginnen met een K of hebben een K in het woord.

Kuna, Kust,BeKeuring,FriKandellen, Klussen!

We staan op het terrein van de veearts/jager en we komen niet van hem af! Echt... het is een aardige man, maar op de ochtend van 30 augustus staat hij weer voor onze deur. Tijd om te verhuizen naar een andere omgeving. Een paar kilometer verderop weten we nog een parking, bij een soort clubhuis, waar we gaan kijken of er plek is. 

Bij het links afslaan in het dorp om weg te komen, komt er een tegenligger die dwars ligt! Het is een vrouw die de straat in wilt. Rob vraagt haar vriendelijk om even door te rijden en als wij eruit zijn, kan zij naar achteren en de weg in. Maar de vrouw wilt niet wijken en zegt dat wij achteruit moeten 😳 Rob legt uit dat wij niet makkelijk achteruit kunnen i.v.m. bomen etc. Maar nee hoor… ze houdt vol dat wij uit de weg moeten. Rob is het zat, zet de motor uit en gaat buiten zitten. De vrouw wordt boos en zegt de politie te bellen. Rob; “lijkt me een goed idee…” Uiteindelijk geeft ze op en rijdt weg. Goed… we kunnen weer en 12 kilometer verderop parkeren we de wagen bij het clubhuis in Orehek pri Materiji met overigens een fantastisch uitzicht over het dal.

31 Augustus en het heeft even geduurd (ongeveer 7 maanden) maar Rob zijn bovenkamer is weer in werking en denkt na om een airco in te bouwen. Denken en Doen… Het gaat weer kriebelen 😊 Buiten zittend aan de picknicktafel in het zonnetje worden de eerste schetsen gemaakt waar de buitenunit eventueel geplaatst kan worden.

De wagen blijft een magneet die mensen aantrekt, waardoor we vele interessante mensen ontmoeten van alle nationaliteiten, jong en oud… Mensen vinden de wagen Monsterachtig en zijn benieuwd waar we heen gaan. Zo spreekt een jong Duits stel, van in de 30, Rob aan over hoe en wat. Een Belgisch stel, die net 20 zijn en met hun eigengebouwde wagen op pad zijn, sluiten aan. Als de buitenkant is besproken, dan komt veelal de volgende vraag; “Mogen we even binnen kijken?” Of wij zeggen het zelf al, als we de nieuwsgierige gezichten zien. Maar deze keer blijft het niet bij even… De rest van de avond zitten we met de “jongelui” binnen. Fijn dat de wagen zo ruim is en we met 6 “man” kunnen zitten inclusief Lola die languit op de vloer ligt. De wijnvoorraad gaat op en iedereen is weer opgewarmd om de nacht door te brengen.

Daar gaan we dan… naar Kroatië! Na een laatste gezellig avond in Slovenië wordt het dan toch tijd om het land te verlaten op 1 september. We leveren het Tolkastje weer in die we niet hebben gebruikt omdat we alleen de binnenwegen van Slovenië hebben gevolgd. Bij de grensovergang houden we onze paspoorten gereed, maar ze gebaren dat we door kunnen rijden. Eerst richting supermarkt om voorraad in te slaan en naar de Telecomshop voor een datakaart. Het is even wennen dat we moeten omrekenen van Kuna naar Euro. En als je omgerekend hebt, je schrikt wat de prijzen zijn in Kroatië! Via Park4Night parkeren we op een veld onder de schaduw van bomen. Meerdere auto´s en touringcars staan hier geparkeerd en is in de buurt van hotels en nabij de Kust in Umag. De volgende dag lopen we het stadje Umag in. Hier zijn alleen maar toeristische winkels en veel eettenten. De weg er naar toe en terug is langs de kust en je komt voorbij een haven. Het is een mooie wandeling met prachtig uitzicht over zee en de zon die erin schijnt.

De ochtend van 3 september wordt er op de deur geklopt… "Politie!" We mogen hier niet overnachten, krijgen een beKeuring en moeten gelijk betalen. De boete is 120 Euro! Welkom in Kroatië! We hadden natuurlijk wel gelezen dat “wild kamperen” in dit land bij wet verboden is, maar dat we gelijk nacht 2 aan de beurt zijn is een beetje zuur…. We besluiten naar een Mini Camping te gaan in Funtana. Als eerste is daar de prijs redelijk en op een nabij gelegen Camping zouden ze friKandellen moeten verkopen. Tsja... als Nederlander moet je daar natuurlijk naar toe. Onze eigen voorraad is al enige tijd op en via een kaart die gemaakt is door iemand kan je via internet zien waar ze frikandellen verkopen… lachen 🤣 De Frikandel Speciaal-kaart!

Rob belt eerst met de Mini Camping of er plek is. We zitten nog in het hoogseizoen en zien heel veel campers en auto´s met caravans onderweg. De eigenaar zegt dat er plaats vrij is. Als we eenmaal bij de receptie staan, komt er een oud Baassie naar buiten en kijkt wat bedenkelijk. Ik zeg; “We hebben zojuist gebeld, u heeft nog plek vrij”. “Plek heb ik wel” zegt hij “maar wist niet dat jullie met zo een grote wagen zouden komen”. Ik kan met hem meelopen en achterin heeft hij nog ruime plek vrij. Het is wel even rustig rijden, onder de boomtakken door, over de kleine camping en al gauw staan alle campinggasten te kijken hoe Rob rijdend, en ik via de Portofoon begeleidend, ons Truckie parkeren.

Aardige camping eigenaar, die samen met zijn zoon de camping runt. Zoon doet administratie en hij loopt op zijn oude dag (80 jaar) rond om de gasten te woord te staan en een plek toe te wijzen. Rob vraagt aan hem of hij iemand kent die een bepaald merk airco unit kan leveren. En ja, hij weet iemand. Na een telefoontje kan de airco geleverd worden op 7 september.

We lopen 4 september naar de camping waar de frikandellen moeten zijn. Geen wonder dat ze hier frikandellen verkopen, want 90% van de campinggasten is Nederlands. Het is een groot complex en staat propvol… De kustlijn is rotsachtig met grindstranden. Bij een hondenstrand loop ik met Lola het water in. Lo is niet zo van het water, maar volgt me wel en staat met angstige ogen dan toch tot haar buik in het water. We lopen verder op zoek naar de enige echte frikandel. Bij een snacktent kijkt Rob op de kaart…. En ja hoor.... er staat op het menu: Frikandella! We gaan zitten, maar bij het bestellen horen we dat ze zijn uitverkocht. Stomme Nederlanders, hebben ze onze frikandellen opgegeten…. Teleurgesteld lopen we door. Weer een snacktent! En ja... ze staan hier ook op de kaart. Bij navraag… UITVERKOCHT! We lopen verder richting de Mini Camping. Bij een kleine supermarkt haal ik nog wat boodschappen. Achter de supermarkt zit een eettentje. Ik probeer het deze keer… En wat denk je! FRIKANDELLEN 🤣🤣 We eten een speciaaltje ter plekke op en er gaan er 8 mee voor in de vriezer!

Op 5 september komt de aircoman langs om zelf te informeren, gaat de unit bestellen en brengt deze dan langs. De plaats voor de buitenunit is bedacht in de kast waar o.a. de vouwfiets in staat met nog andere spulletjes die we niet gebruiken. We moeten dus ontspullen en ik zet een “winkeltje” op. We verkopen de rugtas aan een campinggast en voor de vouwfiets maken we een deal met de campingbaas. (Die overigens niet Boss genoemd wilt worden, want dat betekent in het Kroatisch "man zonder schoenen". We noemen hem dus Chef!) De hangmat weten we nog een plekkie te geven en Rob besluit zijn “Jezus”stappers nog aan te houden. De pan en elektrische kacheltje zetten we neer bij de receptie voor een liefhebber. Op 6 september gaan we naar de bouwmarkt in Pula om diverse materialen te halen voor het installeren van de airco. De aircoman komt inderdaad 7 september en het Klussen kan beginnen!

Project Airco
Alles uitruimen en de reserveband, jerrycans voor diesel en kast gaan eraf. Vooraf gevraagd aan Chef of we op het terrein mogen klussen en wat slijpwerk kunnen uitvoeren. Geen probleem! Rob tekent de gaten af die geslepen moeten worden voor de buitenunit. De naaste buren worden ingelicht voor enig geluidsoverlast en de slijptol gaat erin. De voorraadpotten worden als mal gebruikt en de roosters erin gepopt. Chef komt nog even langs hoe ver we zijn. “Iemand op de camping heeft geklaagd over het slijpgeluid” zegt hij schouderophalend. We zijn klaar met slijpen, dus sjokt hij weer weg.

Op 9 september is de kast klaar en monteren deze weer op de achterkant. We plaatsen de buitenunit en de overgebleven spullen delen we opnieuw in. Tevreden zitten we in de avond buiten met een wijntje en de stormlamp aan. Het begint in de verte te onweren en komt steeds dichterbij. Onze Duitse buren vluchten naar binnen. “Gehe rein!” Goed idee en wij gaan ook naar binnen, want het wordt ineens heel donker en stil....

Bij de bouwmarkt hadden ze geen slangen met koppelingen om de buiten -en binnenunit met elkaar aan te sluiten. Gevraagd aan aircoman of hij deze mee kon nemen, maar dat had hij niet gedaan. “Ik kom ze later langsbrengen”. Maar het is 10 september en aircoman nergens te bekennen. Rob kan nog verder met de binnenunit plaatsen en wat elektrawerk. Ik ben ondertussen bezig om me aan te melden bij diverse Facebookgroepen, die ook reizen, en maak veel “vrienden” 😊 Zo blijven we, via deze weg, ook op de hoogte wat er in diverse landen speelt. Einde middag komt er een Duits stel langs… weer die “magneet” op de wagen… Leuk mensen! “wil je even binnen kijken?” vraag ik. We spreken af later een drankje te doen, wat wegens miscommunicatie de volgende avond wordt. Het is zondag 11 september. We hebben een relaxdagje, gaan in de middag naar het hondenstrand en in de avond komen Anita en Hoebert (Hoebie) met pizza, bier en wijn. Voor het eerst sinds 8 maanden kan Rob weer een vuurtje stoken. Na goedkeuring van Chef gaat de fik erin met een brede glimlach. Het is een gezellige, warme avond!

We gaan verder met de indeling achterkant van de truck, want nog steeds geen aircoman. Rob vraagt aan Chef om te bellen, maar er wordt niet geantwoord aan de andere kant. Hij probeert de aircoman in de middag weer en verontschuldigd zich dat hij nog niet is geweest. Arme man…. Hij kan er ook niets aan doen, maar voelt zich niet prettig bij de situatie omdat hij de aircoman heeft aanbevolen. Het is even niet anders en komen de tijd wel door. We maken in de middag een lange wandeling met Lola. Ze heeft de afgelopen dagen niet veel gelopen omdat we druk waren met project airco. We wandelen langs de kust waar een Beachbar is en Rob besteld 2 Tequila Sunrise. Het is Happy Hour en we krijgen de 3de gratis! Ach wat vervelend😉Van drinken krijg je trek en 10 meter verderop zit een snackbar. Op het bord staat: 2 frikandellen + 1 gratis (in het Nederlands!) Nou dat moet dan maar…. We bestellen en krijgen 3 borden met 6 frikandellen in totaal en patat. Dat hadden we niet begrepen 😳 Het motto van deze snackbar is “Skinny people are easier to kidnap! Stay safe and eat a burger!" Dussssssss

Het is 14 september en Chef komt naar ons toe met de slangen voor het koppelen van de airco. Hij heeft de materialen zelf maar opgehaald bij de aircoman. We zijn hem erg dankbaar hiervoor. We kunnen weer verder! Het afpersen van het geheel laten we dan wel ergens anders doen of gaat Rob zelf nog iets proberen met de middelen die hij heeft. 15 September gaat het matras eruit en worden de gaten geboord voor de slangdoorvoering. Rob sluit alles aan en de airco is na afpersen klaar voor gebruik. In de avond komen Anita en Hoebie langs omdat ze de dag erop naar huis gaan. Anita heeft bericht dat haar moeder met spoed is opgenomen in het ziekenhuis en is uiteraard van slag. De vraag is gelijk… Nu in de auto stappen en terug of morgenochtend. Ze besluiten om in de ochtend te vertrekken en we nemen nog een afscheidsbiertje. Gelukkig krijgt Anita al snel bericht dat er niets ernstigs is met Moeders en weer naar huis mag. Opgelucht proosten we hierop en gaan we nog even door tot laat…..

Na een rustige opstartochtend nemen we afscheid van Anita en Hoebie en ruimen de spullen op die nog buiten liggen. Tot onze verbazing komt Chef melden dat de aircoman die middag komt om de boel af te persen. En inderdaad... hij komt langs! We proberen in de avond de airco uit en het wordt lekker koel in de wagen. Maar ook als het koud is, kan de unit de boel een beetje verwarmen 😊 “Gut Gemacht mein Schatz” 🥰

Het heeft de nacht van zaterdag flink geregend en in de ochtend vallen er ook nog aardig wat buien. Beetje binnen hangen en ik maak alvast de foto´s klaar voor publicatie blog. Eind van de middag wandelen we richting Funtana Marina. Er is aangekondigd dat daar een lokaal feest is: “Fest of Crabs”. Maar daar aangekomen is het feest een week uitgesteld vanwege het slechte weer in de ochtend. “Crap” Eh… “Crab”

Wat gaan we doen!  Het is nu 18 september. We wachten nog op een pakketje uit Nederland wat naar de camping is verstuurd met o.a. de originele "groene" verzekeringskaart die we nodig hebben voor Montenegro en Albanië. Volgens berichtgeving is het nu in Kroatië. We blijven hier staan tot het pakket geleverd is.

Ben je in Kroatië dan moet je naar Het Nationaal park Plitvicemeren. Via een bericht op Facebook lees ik dat er in Bosnië en Herzegovina, net over de grens, ook een Nationaal park is met meren en watervallen. Een stuk minder toeristisch en toegang is betaalbaarder. We besluiten dat we die kant opgaan en een uitstapje maken naar Bosnië en Herzegovina.