Magirus Magneto!

De truck is een magneet die mensen aantrekt. Zo ontmoeten we natuurlijk wel heel veel mooie personen en vinden er interessante gesprekken plaats. Gesprekken met de lokale bevolking, maar ook mensen uit Rusland, Oekraïne, Uruguay, personen uit het aardbevingsgebied in Turkije en de politie!

Na Antalya te hebben verlaten gaan we naar de plaats Alanya… WAAROM? Het is er toeristisch en alles is in Euro´s. Vanwege de frikandellen!😁Via de frikandellen app een restaurant gevonden “Echt Hollands Bistro Floyd” waar ze frikandellen serveren en andere Nederlandse gerechten. En er is elke vrijdag een markt, waar de boeren hun lokale producten verkopen. DAAROM!

We arriveren donderdag 30 maart in het centrum van Alanya. Het is druk in de straten, maar nog niet zo druk dat er geen parkeerplekken zijn om te staan en te overnachten. We zitten gelukkig nog net buiten het seizoen, wat dus ook betekent dat het Nederlandse restaurant nog niet geopend is en de frikandellen aan ons voorbij gaan. We gaan eten bij Cozy Alanya en krijgen de Chef Special! Smaakt goed en erg gezellige mensen. Als we weer thuis zijn, stopt er een politiewagen voor de deur en ze lopen rond de wagen. We gaan naar buiten of er iets is…. "Nee niets" Ze wilden alleen de wagen even bewonderen!😳

Vrijdagochtend om half 8 wordt er op de deur geklopt. Het is de parkeerwachter met vers brood… Wat ontzettend lief! Dan maar er gelijk uit en een bak koffie zetten. We geven de man een kop koffie en zelf lopen we naar het strand om ons bakkie daar te nuttigen. Op naar de markt. Onderweg langs winkels waar de verkopers je aandacht willen om wat te verkopen… Tegen Rob roept er 1 “Hey my brother” Rob; “Brother?” Ik; “Is that your brother?, I did not know you had a brother”. Rob schudt zijn hand en zegt; “Nice to meet you. Everything okay with our Mother.”  We maken er een sketch van, zodat de man er een beetje verloren bij staat en een andere verkoper verderop er om moet lachen. 🤣 We lopen verder naar waar de markt moet zijn. Maar er is een bouwput en geen markt. De markt is ergens anders en na een paar keer vragen, aan lokale mensen, komen we op de markt aan. Leuk om langs de kraampjes te gaan en we slaan verse groenten in. Voor 2,22 euro hebben we weer voor een aantal dagen eten. Zo is het wel leuk boodschappen doen!

De volgende ochtend krijgen we weer brood van de parkeerwachter, dus zijn we vroeg op. Ik ga naar de kapper en Rob doet wat onderhoudsklusjes. Het is zaterdagmiddag en druk met mensen. We lopen in de avond door een hoofdstraat waar vele hotels en restaurants zijn. Onderweg “Flipper”! Ik bel even naar Flipper waar hij toch is?🤔Ik heb hem nog steeds niet gezien in de zee. Ik zou zo graag in het wild dolfijnen willen spotten, maar tot op heden… niets.

We vertrekken zondag 2 april richting de stad Side, waar we een parking bij een strand hebben gezien en daar ons schoonmaakdagen willen doorbrengen. Daarvoor moeten we eerst de watertanks vullen. Bij een waterpunt die we hebben uitgezocht lukt het niet om de slang aan te koppelen. Dan maar met de jerrycans vullen. Er komt een man aanlopen omdat de truck zijn aandacht trekt. Na een praatje nodigt hij ons uit om water bij hem thuis te vullen. Terwijl de tank zich vult met water, krijgen wij thee en broodjes.😊Als we afscheid nemen krijgen we ook nog een hele fles mee met zelfgemaakte olijven.

We komen aan bij het strand. De strandtenten zijn druk bezig om alles op te bouwen voor het toeristenseizoen wat voor de deur staat. We hebben een rustig plekje waar we onze klussen kunnen doen. Rob plaats nog wat sfeerverlichting in ons huisje en demonteert het gaspedaalsysteem om deze schoon te maken. Ik ben in de tussentijd druk met de was. Eind middag stopt de gemeentelijke politie bij ons. Ik ben op dat moment binnen en zie dat een politieman op de motorkap van de wagen klimt. 😳Blijkt dat hij graag met de truck op de foto wilt en ook zijn collega! Rob grapt dat dit ze thee gaat kosten… Ze bedanken ons en zeggen terug te komen in de avond met thee. De Ramadan is begonnen op 23 maart en nu mogen ze niets hebben vanwege het vasten. We wachten het wel af… En ja hoor… even na 21.00 uur komen ze terug met thee. Ze blijven ongeveer 1 uur en het is gezellig. Bij weggaan vragen ze of ze iets VOOR ONS KUNNEN DOEN…. Moet toch niet gekker worden! Op 4 april lopen we nog het stadje Side in om de naar de Archeologische vondsten te kijken. Maar het is 1 grote bouwput en er zijn voor de rest alleen maar restaurants en souvenirwinkels.

We hebben een route gemaakt die we de “piemeltjes route” noemen. We gaan richting een smalle uitdagende bergpas die ons moet leiden door een rotspartij die nogal lijken op …..😳Richting deze bergpas gaan we eerst over een andere bergpas die geasfalteerd is en zien mooie vergezichten. We stoppen bij een dorpje om een oud theater te bezichtigen. Op de parking komt Ali naar ons toe die graag een foto wilt maken van de wagen. Hij nodigt ons uit om bij hem en zijn ouders te komen overnachten en mee te eten. Het is een stukje terug rijden en we weten niet waar we terecht komen, dus gaat Rob eerst met hem mee om te kijken of we überhaupt wel daar kunnen komen en staan met onze 12tonner!

Een uur later zijn Rob en Ali weer terug van een flinke wandeling en gaan we richting zijn huis. Een dorpje door met smal straatje, wat net gaat, en wat laag hangende elektrakabels, maar het lukt. We komen aan bij deze boeren familie en mogen daar slapen en mee eten. Er is een woning in aanbouw, waar op de begane grond de stallen zijn en de eerste verdieping over 2 jaar klaar moet zijn voor bewoning. We mogen plaatsnemen op de grond in een kamer, van het “oude” huis, waar de kachel brand en wat hun eet en slaapkamer is. Het is wennen voor ons. Dit is de eerste keer dat we dit meemaken en voelen ons een beetje ongemakkelijk als we allemaal eten voorgeschoteld krijgen en ook nog de volgende ochtend voor het ontbijt worden uitgenodigd. Maar het is allemaal erg lekker. Helaas is er geen internetverbinding waardoor gesprekken niet echt gevoerd kunnen worden. Ali spreekt een heel klein beetje Engels, maar voor de rest gaat het met handgebaren en gezichtsuitdrukkingen.😊

Na het ontbijt gaan we mee met Ali en de familie naar wat zij noemen “Klein Cappadocië”. Het is een prachtige omgeving en daar runnen zij een “restaurant” voor de toeristen die komen. Rob helpt nog even met de tafels opzetten en daarna nemen we afscheid omdat we niet te laat de “Piemel” route willen rijden. Eerst weer het smalle straatje door met de elektriciteitskabels en dan op pad over een smalle bergpas. We zijn net onderweg of het eerste obstakel lijkt in de weg te liggen. Net door een klein dorpje heen ligt een groot rotsblok met daar tegenover een hek. We meten het op en de doorgang is 2.70m. Het moet dus passen. Rob manoeuvreert op mijn aanwijzingen de wagen erdoorheen met aan elke kant 7,5cm ruimte. Pfff… we gaan door… Na een smal pad met wat haarspeldbochten, fantastisch mooie uitzichten eindigen we op een parking bij een rivier voor de overnachting. Trots op mijn vent!😀

Het is koud waar we staan en de dieselkachel komt goed van pas. We zijn omringt door bergen met besneeuwde toppen. We vervolgen onze weg naar een meer in Egirdir. We hebben deze tip van een Local die we ontmoet hebben toen we net Turkije binnen kwamen. De weg brengt ons weer langs mooie bergen, watervalletjes, rivieren en smalle bruggetjes. Uiteindelijk een mooi plekje aan het meer met prachtig uitzicht.

We zetten koers naar de bestemming Cappadocië. Wikipedia: Het gebied staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Cappadocië bestaat uit enerzijds een tufsteenlandschap, ontstaan door uitbarstingen van vulkanen, en anderzijds kalksteen waarin karstverschijnselen te zien zijn. Door langzame verwering en de verschillende gesteentetypen die elk anders en met een andere snelheid eroderen, is een bijzonder eigenaardig en grillig landschap ontstaan.

We komen door een dorpje waar een plaatselijke markt is en daar koop ik weer wat groenten. De route gaat over goed begaanbare wegen en rijdt snel. We rijden langs landbouwakkers en proberen een plaats te vinden voor een overnachting, wat niet echt lukt. Dan maar bij een tankstation tussen de flatgebouwen. We vragen of we hier mogen slapen en dat is goed. Al gauw komen er diverse mensen uit het gebouw naar ons toe. Via Google translate kunnen we met elkaar praten en worden we wederom uitgenodigd om met de familie thee te drinken. Vanwege de Ramadan gaan zij eerst gezamenlijk eten en daarna naar de Moskee voor het gebed, waarna we van harte welkom zijn voor de thee. Maar na zonsondergang komen zij ook eten naar ons brengen in de wagen. Heerlijke soep, brood en watermeloen…😊

Om 21.30 uur is het theetijd en nemen we plaats op de bank in de gezamenlijke ruimte van het flatgebouw. Het grootste gedeelte van de familie woont in deze flat en ze hebben landbouwgrond voor de export. Ik kan het goed vinden met Saime. Haar man is hun dochters uit Konya aan het ophalen, die ik echt moet ontmoeten. Rob heeft een interessant gesprek met een van de mannen, die aangeeft het jammer te vinden dat ze niet dezelfde taal spreken. Anders hadden ze hele goed gesprekken kunnen hebben. Maar wel fijn dat we met de vertaal app al zoveel kunnen bespreken.

Er zijn ook wat kinderen in de ruimte en de kleinste meid vindt mijn nagellak mooi. Om iets terug te kunnen doen voor al deze gastvrijheid, lak ik haar nagels (na goedkeuring van de ouders) en geef het nagellakflesje aan haar. Ze is erg verlegen, maar wel heel blij met haar mooie blauwe nageltjes. Inmiddels zijn de dochters van Saime gearriveerd en daar kunnen we wat Engels mee praten en vertalen de meiden dit naar de rest van de familie. Het is ondertussen 01.00 uur in de nacht en wij gaan richting de wagen. Iedereen mee en een kijkje in onze woning. We krijgen ook nog kilo´s suiker mee en graan, bonen en kikkererwten. Ik krijg ook nog een soort van huissokken, die erg warm zijn. Wat een verwennerij! Rob en ik moeten het allemaal even verwerken en gaan uiteindelijk om 3 uur slapen.

Nog niet helemaal wakker, en na het afscheid van Saime en haar dochter, vertrekken we naar een zoutmeer waar we willen kijken en ook daar op de parking kunnen overnachten. Er ligt water op het zoutmeer, zodat het effect weg is van een grote droge zoutvlakte. Het ziet er nu uit als een gewoon meer. Beetje relaxen dan maar en wat slapen.

We vervolgen de weg naar de plaats Nigde waar in de buurt een grot klooster is, Gümüşler. Na een overnachting bij een busstation parking, gaan we daar in de ochtend van 11 april naar toe. We zijn de enige bezoekers omdat deze bezienswaardigheid nog niet zo bekend is. In alle rust kunnen we het klooster doorlopen en de ruimtes bekijken. We vinden het een leuke ervaring. Daarna weer de wagen in en richting een vulkanisch krater meer, wat Rob op de kaart heeft gezien. Mooi om te zien en we kunnen overnachten tussen de boompjes voor wat beschutting tegen de wind. Er lopen diverse herders met hun schapen en met 1 van hen probeert Rob een praatje te maken.

Als de herders weg zijn, komt er een klein hondje aangelopen. Mager, zoals bijna alle honden die we nu gezien hebben toen we de kust verlieten en het binnenland introkken. Hier ook weinig honden met oortags en sommige zitten gewoon op straat te wachten totdat ze dood gaan. Het zijn er zoveel en is verdrietig om te zien. Als we ergens staan of overnachten en er zijn honden, dan geven we ze te eten en water. Deze kleine meid verzorgen we ook en ze is ook zeer aanhankelijk. Ik haal nog wat teken uit haar oor waarna we ook haar weer, na wat tranen, achterlaten.

We gaan naar de volgende bezienswaardigheden die op de weg liggen naar Cappadocië. Een ondergrondse stad en een rotskasteel. In een dorp waar we doorheen rijden zien we een slager waar ik wat vlees koop voor Lola. Teruglopend zie ik onder de wagen wat hangen. Het is de schokbreker. Ik loop naar Rob die in de cabine zit en zeg; “We hebben een groot probleem!”. Als Rob kijkt is het inderdaad de schokbreker die van de steun is afgebroken. “Kleinigheidje” zegt Rob… 😳Toevallig heeft hij een metaalhandel onderweg gezien en we rijden daar naar toe, nadat Rob de schokbreker eronderuit heeft gehaald. De man van de metaalhandel kan ons niet verder helpen, maar rijdt ons voor naar een plek waar lassers werken en de steun weer kunnen repareren. Een paar uurtjes later rijden we weer met een nieuwe steun gelast voor nog geen 40 euro. Vanwege de tijd gaan we vandaag alleen naar de ondergrondse stad, en als we daar aankomen kunnen we op de parking overnachten. Helemaal goed! De entree voor de stad kost 12euro p/p en busladingen vol toeristen zien we over de parking gaan. We besluiten de ondergrondse stad alleen bovengronds te bezoeken! Op de parking komen nog 2 politiemannen even kijken en foto´s maken van de wagen. Ik vraag of ik ook van hun een foto mag maken, maar dat willen ze niet. We spreken ook nog een gezin uit Uruguay, die hier een weekje op vakantie zijn. Hij vindt de wagen prachtig en geeft zijn adres van zijn Ranch in Zuid-Amerika wanneer we daar zijn.😀

Donderdag 13 april en we zijn aangekomen in het veelbesproken Cappadocië met zijn vele valleien. Eerst richting Pigeon Valley met uitzicht op het grotkasteel wat we daarna bezoeken. Kasteel is grappig, binnen niet veel ruimtes om te bezichtigen. Maar het uitzicht vanaf het kasteel is mooi en kijk je over de verschillende valleien. Bij een toeristisch winkeltje zien we Pinoccio hangen. Als Rob wel eens aan iemand wat vraagt en hij denkt dat deze persoon niet helemaal de waarheid vertelt, zegt hij “Do you know Pinoccio?”. 🤣 We kopen dus deze houten jongen en krijgt een plekje in de rijcabine.

Via IOverlander hebben we een plek uitgekozen die in Red Valley ligt en daar kan je op een plateau staan en in de ochtend Luchtballonnen zien opstijgen. (als het weer het toelaat) Maar wegen zijn geblokkeerd of de richting klopt helemaal niet met onze navigatie. Er zijn ook heel veel nieuwe wegen aangelegd omdat hier steeds meer toeristen komen. We moeten weer eens omkeren en een weg vanuit bijna stilstaand omhoog…. 17%! 😳Tsja dan duurt het wel even voordat je boven bent met 12ton en 10km p/u. Uiteindelijk zijn we op het plateau en genieten we van een mooie zonsondergang in de vallei.

De volgende ochtend worden we getrakteerd om vele luchtballonnen en kunnen we ons lijstje afvinken van “dat moet je gezien of gedaan hebben in Cappadocië”.  Slapen in de vallei, zonsondergang in de vallei en de luchtballonnen. Eigenlijk zelf met een luchtballon de vallei van bovenaf zien…. Maar voor 500 euro laten we dit aan ons voorbij gaan en genieten we van het prachtige uitzicht met zoveel ballonnen in de lucht. We gaan verder om nog Fantasy Valley te bezichtigen, wat helemaal niet toeristisch is…🤣

We laten de gekheid van deze plek achter ons en hebben een route gemaakt langs verschillende steden om zo richting Georgië te gaan. We parkeren bij een park in de plaats Kayseri. Waren ons niet bewust dat dit zo immens grote stad is, maar er wonen hier zo ongeveer 1 miljoen inwoners. Het is een gezellige omgeving, waar veel jongeren en families bij elkaar komen. Na zonsondergang komen de tassen met eten uit de auto en gaan ze naar de picknicktafels. Veel jongens die een praatje komen maken vanwege de wagen en nieuwsgierig zijn. Zo ook komt er een man naar Rob toelopen omdat hij zelf ook een camper heeft, een Fiat Ducato. Hij nodigt ons spontaan uit om te komen eten bij hem thuis. Weer weten we niet zo goed wat we hier mee aan moeten. Wat zijn de Turkse mensen toch gastvrij en ze nodigen gewoon wildvreemde mensen bij hun thuis uit.😳

We geven aan, anders thee te komen drinken als hij met zijn familie heeft gegeten en het gebed heeft gedaan. Maar hij staat erop dat we mee eten. Hij woont in een flat op loopafstand van de parking en we gaan met hem mee. We maken kennis met zijn vrouw en zoon. Nemen plaats op de bank en zijn huis is ons huis. Als we willen douchen en slapen in zijn huis is dat geen probleem… We gaan eten en moeders heeft een heerlijke maaltijd bereidt. Het is gezellig en na het eten is er thee met nog meer lekkers. Moeders is nieuwsgiering naar onze woning en we nodigen ze uit voor een kop Nederlandse koffie bij ons thuis. Maar we gaan hun huis niet uit zonder allerlei lekkerheden in de vorm van gedroogd fruit.😊Ze vinden ons huisje prachtig en we drinken een kop koffie. Ze willen graag dat we de volgende ochtend komen ontbijten. Moeders kan niet aan het vasten meedoen en zodoende ontbijten we met haar de volgende dag.

Om 10.15 uur staat vaders al bij onze wagen en samen met hem rijden we naar hun huis. Het is zaterdag en kinderen hangen nieuwsgiering om en aan de wagen. Wij krijgen een Turks ontbijt voorgeschoteld wat zo veel is dat we het niet op kunnen. Inmiddels gaat de telefoon steeds over omdat de familie op de hoogte is gesteld dat ze “Buitenlandse” vrienden over de vloer hebben en zwaaien we naar de familieleden via de telefoon. We nemen afscheid en er komen nog wat potten met zelfgemaakte tomatenpuree en paprikapesto uit de kast om mee te nemen.😀 We rijden die dag 70 kilometer verder om de wagen neer te zetten bij een meer en even tot rust te komen van alle indrukken.

Het is zaterdag 16 april en blijven hier 2 nachten staan om de huishoudelijke klusjes te doen en Rob wilt toch de verstuivers nog uitwisselen van 250bar naar 210bar. Het wordt ook weer eens tijd om een verslag te schrijven en foto collages te maken. Maandag 18 april gaan we dan weer verder…

Maar het is nu maandag en we staan nog bij het meer… We moeten een nieuw raam regelen voor de wooncabine. Het is stuk! Zondagmiddag ineens een hoop wind en terwijl Rob even op bed ligt om uit te rusten, doe ik het raam dicht. Maar het raam wilt niet goed sluiten en ik trek wat steviger aan de hendel. Een harde klap en ik heb ineens de hendel in mijn hand en het raam is totaal gebarsten.😳Ik barst in tranen uit van de schrik en Rob schrikt wakker van de klap. Ben verward hoe dit kon gebeuren, maar bij het opruimen van het glas vandaag is de oorzaak duidelijk. De knop van de gasveer, om deze vast te zetten, zat tussen het raam waardoor er druk op is gekomen met dichtdoen en toen…. Het raam van dubbelglas is dan ook niet helemaal stuk, alleen het binnen raam. Maar toch moet er in zijn geheel een nieuwe in. Vandaag dus geregeld met de raamleverancier in Nederland en een adres geregeld in Georgië, via Facebook, voor aflevering. April was tot nu toe een goedkope maand door de boodschappen op de markt en de gastvrijheid van de Turkse mensen, maar daar gaat ons budget!

Vandaag ook tijd gemaakt om dit verslag te schrijven, omdat het na het raamincident niet meer ging. Morgen, dinsdag de 18e, gaan we dan weer verder. Als er geen gekke dingen gebeuren…🤔