`Winter is coming`…. NOT!

De wintertijd is ingegaan als we verblijven in Albanië. Maar nu we, 1 november, in Griekenland zijn aangekomen is het ineens weer zomertijd… of NEE het is ook wintertijd in Griekenland…😳 We zitten in de tijdzone Eastern European Time en dus 1 uur later dan in Nederland. En van winterweer nog geen sprake! De afgelopen weken is het prachtig zonnig geweest. En op dit moment in Griekenland, zit ik buiten het verslag te maken terwijl Rob peinzend rondloopt hoe hij de dieseltanks gaat aanpassen.

We zijn 13 dagen in Albanië geweest. Voornamelijk aan de kust met mooi weer, strandjes en zeezicht. Maar ook hebben we wat stadjes bezocht, stukje binnenland en moest Rob het e.e.a. repareren aan de wagen. Heel veel zwerfhonden… Bijna op elke plek waar we stonden kwamen er wel 2 of 3 even kijken of er wat te halen valt. De mensen zijn vriendelijk en je boodschappen haal je bij kleine kruideniers, groenteman, bakker en slager. Je betaald met de Albanese Lek, maar ze zijn gek op Euro´s! Waar het dan ook toeristisch is, worden er Europese prijzen gehanteerd.

Voordat we de grens van Montenegro naar Albanië overgaan zijn we op 18 oktober in het stadje Ulcinj om bij een bank de Kroatische Kuna en de Bosnische Mark te wisselen naar Lek, wat de munteenheid is van Albanië. We gaan langs 3 banken, maar we kunnen alleen Euro´s krijgen. Wisselen moet dus in het land zelf gebeuren. Door richting overnachtingsplek bij een supermarkt en een watertankpunt. Vlak voor de grens gaan we nog in Montenegro de dieseltanks volgooien omdat de prijs hier het gunstigst is. Als we onderweg even stoppen om de schakelaars van de dieseltank om te switchen, valt ineens het contact van het dashboard uit. Rob zet de wagen uit en probeert daarna te starten, maar het contact is dood. Rob zijn eerste gedachten gaan uit naar de hoofdschakelaar van het stroom van het dashboard, die is weggewerkt. En JA hoofdschakelaar stuk. Hij verbindt 2 draden met elkaar en alles werkt weer. Pfff, maar er moet dus een nieuwe hoofdschakelaar komen, want deze hebben we niet als reserve bij ons. Aangekomen bij de parkeerplaats, water vullen, nog wat inkopen doen en nieuw lampje achterlicht, want die deed het ook niet meer.

19 oktober: We stoppen bij een tankstation vlak voor de grens en vullen de dieseltanks; 1,56 euro. Aangekomen bij de grensovergang staat een touringcar waar de mensen uit zijn gehaald en een politieman met hond staat klaar voor controle. In de lijn waar we staan wordt een auto naar de kant gedirigeerd en onderzocht. We zijn benieuwd of wij ook aan de beurt zijn… maar gelukkig het gaat snel en de douane heeft meer oog voor de truck dan voor onze paspoorten “Nice Truck” en we kunnen zonder problemen door.

In Albanië willen we de hoofdstad Tirana bezoeken, maar gaan eerst naar een garage om te vragen of ze de versnellingsbak willen nakijken. Na de lunch zijn we aan de beurt en na het checken kunnen ze niets vinden en is alles in orde. We kunnen onze weg vervolgen en stoppen nog bij een autosloperij waar ook trucks staan. De toerenteller is er namelijk ook al mee gestopt en Rob wilt kijken of hij ergens een toerenteller vandaan kan halen. Zowaar staat er een Iveco Magirus! Maar de toerenteller is eruit… jammer… had leuk geweest. We zien diverse verkooppunten van vlees langs de weg.  Even vragen of ze hier slachtafval van rundvlees hebben voor Lola. De eerste 2 zijn varkensslagers, maar van de laatste krijg ik een tip dat er verderop een Halal slager zit die rundvlees verkoopt. En inderdaad…. Daar kopen we een aantal kilo vlees. We rijden weg, maar Rob kijkt bezorgt want de wagen wil niet op gang komen…. alsof ie geen brandstof krijgt…. We komen niet voorruit en moeten stoppen op een parking bij een winkel. De motor slaat al snel af en wil niet meer starten. Rob schakelt de dieseltank om van de een naar de ander en pompt met de handpomp weer diesel in de leidingen. Gelukkig…. de wagen start weer en na een tijdje kunnen we verder.

Omdat het nog 20 kilometer naar de overnachtingsplek is, in het centrum van Tirana, besluiten we die kant op te rijden. Er wonen in heel Albanië ongeveer 3 miljoen mensen waarvan bijna 1 derde woont en werkt in de stad Tirana. En dat is te merken. Het is druk naar de stad toe en in de stad. Alles rijdt kriskras door elkaar, toeteren, geen regels, gewoon gaan als het kan en dan zitten we ook nog in de spits. Rob past zich goed aan en drukt hier en daar door, tegen het verkeer in en zo komen we uiteindelijk op plaats van bestemming waar we een plekje toegewezen krijgen. De mannen van de parking zijn erg behulpzaam en we worden naast het clubhuis gezet. Rob gaat het spelletje afdingen aan en de biertjes komen op tafel. Het wordt steeds gezelliger. De eigenaar heeft een neef die bij de Rabobank in Utrecht werkt en die is toevallig in Albanië. Hij belt hem met de boodschap dat ie met 2 Nederlanders zit. De jongen komt met een vriend naar de parking. Rob heeft het druk met de rondleiding van de wagen en 1 van de mannen merkt op dat hij zo vol passie over de wagen praat. Ik zeg; “Hij is trots op zijn werk”. Ja dat begrijpen ze wel…. 😊

Het is 20 oktober in de ochtend en de parkeerplaats loopt steeds voller en we worden ingebouwd. Eigenaren laten de sleutels van hun auto achter zodat er altijd verplaatst kan worden. Wij hebben er geen last van, want we gaan Tirana verkennen. Beetje rondwandelen en boodschappen doen bij lokale stalletjes. En wat vinden we in de Supermarkt….. Calvé Pindakaas! Dit is Rob zijn favoriete zoete broodbeleg, dus alle potten uit het schap nemen we mee (8 stuks)😊

In de avond gaan we nog een keer Tirana in en dan naar “The Block”, tip van Albanees/Nederlandse jongen. Place to be… We eten wat en lopen rond. Veel jonge gasten in hele dure auto´s. Hmmmm… Onderweg richting de parking komen we nog backstage langs een DJ en daarna gaat er een plaatselijke band spelen. We stoppen nog bij een hippe cocktailbar, waar we na goedkeuring naar binnen mogen, en door een gastvrouw begeleidt worden ergens achterin de zaak.🤣 We nemen maar weer eens een Mojito en genieten van de oorverdovende muziek.

21 oktober: We gaan richting Belsh, een plaatsje bij een meer, waar naar zeggen veel Albanezen die in de stad wonen naar toe gaan om te ontspannen. Eerst de stad Tirana uit! Geen spits maar gigantisch druk. Na files, doorduwen en toeteren zijn we dan op de snelweg. Nog even langs een VDO dealer om te kijken of zij daar een toerenteller hebben. Maar nee… Verder over de snelweg, niets aan... Dan brug over die hier en daar is afgebrokkeld en zo gaan we het binnenland in, waar ook stukken weg, weg zijn. 😳 Omgeving vinden we niet veel aan. Bij het meer aangekomen parkeren we de wagen en er lopen wat ezels, koeien, schapen en kalkoenen.

22 oktober: In de ochtend is de parkeerwachter er. Het is van 08.00-20.00uur betaald parkeren. We betalen een paar Lek als we vertrekken richting onze volgende stop Berat. Deze stad staat ook wel bekend als de stad met 1000 ramen. Via park4night vinden we een parking nabij het centrum. Als we net van plan zijn de stad in te gaan komt er een Belgisch stel met hun MAN truck de parking op. Zij wonen ook in de wagen en rijden vooral in Europa rond. Gezellige mensen. Na klepperdeklep… gaan we langs de rivier richting het fotomoment voor de 1000 ramen. Onderweg langs een Berber, waar Rob geknipt wordt en de Albanese look neemt.

We vallen met onze neus in de boter of liever gezegd wijn, want dit weekend is het wijnproeven en optredens van artiesten. Diverse lokale wijnboeren bieden hun wijnen aan. We gaan de avond langs en kopen bij een familiebedrijf Tufa uit Lundra wijn en Raki. Er is live muziek, `bekende` artiesten en iedereen zingt mee… We eten bij een grill restaurant, waar ook een schattig jongentje is die gek doet met zijn masker.

23 oktober: Even binnenkijken bij de MAN truck en zij bij ons. Ze vertrekken en wij gaan daarna ook. Naar plek aan het strand wat Rob zelf heeft gezocht via Google Maps. Lijkt een groot oppervlakte waar we eventueel kunnen staan en er zijn wat hotels in de buurt.  Het is dan de vraag of we daar ook kunnen komen. Na een binnendoor weg, komen we ongeveer bij de plek van bestemming. Rob loopt een stukje het pad in om te kijken of we daar ergens kunnen staan. Als hij terugkomt zegt hij waarschijnlijk een plekje gevonden te hebben. We rijden de parkeerplaats van het hotel over waar het hek openstaat. Ik ben dan verbaasd dat we zo rijden en kijk Rob vragend aan wat hij van plan is. Maar achter het hotel is een grasveldje met uitzicht op zee en een privé strand. We mogen daar een aantal nachten voor niets staan. Rob heeft dit gevraagd… echt een leuke verrassing. Als dank lunchen we bij het restaurant van het hotel.

We vertrekken hier weer op 27 oktober. De dagen bij dit hotel waren heerlijk. Prachtig weer, stoelen mee naar het strand en genieten van het uitzicht. Het restaurant is dagelijks open en we dineren hier bijna elke avond met onze privé kok. Ik probeer een keer vis, die vers gevangen is die dag, en smaakt erg goed. 

We gaan de SH8 kustroute rijden. Deze gaat van Fier via Vlorë  naar Sarandë en schijnt 1 van de mooiste kustwegen te zijn van Europa. Halverwege gaat deze route over de bergpas Llogara. Maar eerst boodschappen doen in Vlorë , want daar is een supermarkt voor de wat grotere boodschappen. Het eerste stuk van de SH8 route vinden we niet erg bijzonder. We stoppen langs de kant van de weg bij een strand voor de overnachting. Al gauw komt er een mager teefje al kwispelend op ons aflopen en drinkt wat uit de waterbak van Lola, die het allemaal goed vindt. Het teefje blijft bij ons hangen en gaat zelfs mee naar het strand. Als het etenstijd is voor Lola geven we het teefje ook eten. Als Rob een stukje de straat in loopt, wijkt ze niet van zijn zijde. Dan komt er nog een jonge zwerfhond bij, die goede maatjes is met het teefje. Ook deze is erg mager en geven haar ook te eten. Het is verdrietig om de honden zo te zien, maar op deze manier kan je ze dan weer een dag verder helpen.

Vrijdag de 28ste en vandaag gaan we de bergpas over. Maar eerst 3 honden voeren en uitlaten! Zodra ik de wagen uitstap met Lola zijn het teefje en haar maatje al van de partij. Ze eten mee en volgen Lola en mij bij de wandeling. Als we de motor van de wagen starten begrijpen ze dat we weggaan en vertrekken ook. De bergpas valt mee en onderweg vullen we de watertanks bij een natuurlijke bron. Bij het instappen ziet Rob dat de beugel die aan de uitlaatpijp zat vast gelast is losgelaten en er nu een gat inzit. We hadden al gemerkt dat de wagen tijdens de klim wat powerverlies had en dit kan de oorzaak zijn. Rob repareert het gat voor nood, om nu door te kunnen. Als we ergens een plek hebben gevonden om te overnachten dan kijken we wel verder. We vinden een plek door een stukje Offroad te gaan en staan bovenop een berg met prachtig uitzicht over de Ionische zee met in de avond een mooie zonsondergang.

De volgende dag haalt Rob de uitlaat eraf en maakt een noodoplossing totdat we een lasser hebben gevonden om de boel weer in elkaar te zetten. Misschien loopt de wagen zelfs wel beter, nu de lucht door de uitlaat eerder weg kan. We besluiten om nog een nacht hier te blijven om van het uitzicht te genieten. En... we kunnen een uurtje langer slapen, want de wintertijd gaat in!

30 oktober vertrekken we en na de Offroad afdaling vervolgen we de SH8 route langs de kust en een stukje binnenland. In het binnenland zijn ze druk met het oogsten van olijven. Ik pluk er een paar langs de kant van de weg, balancerend op de vangrail. Ik dacht dat je deze zo kon eten, maar dat is een vergissing. Het is vreselijk bitter en na zoeken op internet blijkt er een hele procedure te zijn om olijven eetbaar te maken. Dan maar kopen in vervolg…😉 Voor de overnachting eindigen we bij een kasteelruïne met uitzicht op de havenstad Sarandë en waar we ook het Griekse eiland Corfu kunnen zien. De parking waar we staan heeft felle schijnwerpers waardoor de truck mooi in de picture staat. Met op de achtergrond een bloedmooie zonsondergang is dit een prachtig fotomoment.

We zijn dicht bij de grens van Griekenland, maar we willen nog een zoetwaterbron zien in Albanië die bekend staat als de “Blue Eye”, eten bij een traditioneel Albanees restaurant waar Mamma kookt en een route door het binnenland rijden. Eerst naar het park “Blue Eye” waar een zoetwaterbron is ontstaan die mogelijk meer dan vijftig meter diep is en waar per seconde, onder hoge druk, 6m3 helder mineraalwater naar boven komt (tekst Wikipedia) Beetje wandelen en foto´s maken. Bakkie doen tegen Europese prijzen en door richting Dunavat waar het restaurant is. Het is even zoeken naar een parking, maar we vinden er 1 waar we ook kunnen overnachten. Het is een aardige klim naar het restaurant, via de smalle steile straten. Er hangt wel een gezellige sfeer in stadje en uiteindelijk komen we aan en gelukkig is er nog een tafel vrij. We worden uitbundig ontvangen door de gastheer (zoon van Mamma) en krijgen een Nootmuskaat drankje en Raki. We bestellen diverse traditionele gerechten om te proeven waar iedereen zo lyrisch over is. De gerechten zien er lekker uit, maar qua smaak is het allemaal hetzelfde en valt het tegen. Jammer… maar het is wel gezellig en de zoon neemt ons nog mee naar binnen waar hij een wandkast laat zien met spulletjes die ze van buitenlandse gasten krijgen. Wij geven onze Amsterdamse nekhanger, die gelijk een plekje krijgt. Nog even een knuffel van Mamma en we lopen de steile straten weer naar beneden.

Het is 1 november als we richting de grens naar Griekenland gaan en nog een binnendoor route rijden. Na de kust is het prettig om toch nog een stuk van het mooie binnenland van Albanië te zien. De landschappen met bergen en rivieren is prachtig en we proberen nog te komen bij een plekje aan de rivier voor overnachting, maar een brug waar we niet overheen kunnen, in verband met hoogtebeperking van 3.10m, doet ons weer omkeren en de weg vervolgen richting grens. De grensovergang verloopt snel. Eerst een hokje met politie Albanië en dan stukje verderop 2de post met politie en douane Griekenland. Na ondervraging of we alcohol en/of sigaretten mee hebben mogen we door, maar wel nadat de douane nog even een foto van de wagen maakt voor eigen archief. 😉

We vinden een plek net over de grens bij een rivier waar de brug van Kleidonia overheen gaat en de bomen de herfstkleuren hebben aangenomen. We blijven hier 3 nachten om wat wassen te draaien, blog bij te werken en een route uit te zetten waar we heen gaan en wat we willen bezichtigen. Als eerste op het lijstje staan praktische zaken; water tanken, boodschappen, bankautomaat, datakaartje.