Bosnië en Herzegovina (BIH)

5 oktober 2022 - Foca, Bosnië en Herzegovina

Het is 5 oktober en we staan op een “gesloten camping” in Foča ongeveer 4 kilometer van de grens naar Montenegro. Ons uitstapje naar Bosnië en Herzegovina (BIH) zit er bijna op.

Maar voordat we de grens naar BIH overgaan op 25 september, zijn we nog een paar dagen in Kroatië.

Het is maandag 19 september als Chef van de Mini Camping in Funtana met ons pakket aankomt lopen. Hij heeft het opgehaald bij het postdepot. Nu het pakket binnen is kunnen we onze weg vervolgen en route uitzetten naar BIH. We doen de laatste schoonmaakklusjes en rijden 21 september weg. We rijden richting een parking bij een klein vliegveldje met een restaurant erbij wat goed aangeschreven staat voor zijn steaks. De binnendoor weg heeft vele bochten en het is klimmen en dalen. Op het hoogste punt is een prachtig uitzicht over de havenstad Rijeka. Wat foto´s schieten en weer verder….😊

Omstreeks lunchtijd zijn we bij het steakhouse in Čavle en parkeren naast het restaurant. Terwijl we wachten op ons eten ontmoeten we Leo uit Nederland die een aantal maanden in Kroatië verblijft en bezig is met het klaarmaken van zijn Amphibious Micro Light Aircraft. Hij heeft zijn watervliegtuigje in een loods staan op het terrein, waar we later een kijkje gaan nemen. Gezellige vrijbuiter, die Leo, en met vele plannen. We drinken een biertje en vragen of we naast de loods kunnen staan om te overnachten. Leo zegt dat het geen probleem is en de andere huurders van de loods vinden dat waarschijnlijk ook niet. We verplaatsen de wagen van het restaurant naar de loods.

We nemen afscheid van Leo en zitten binnen als er omstreeks 20.30 uur een auto met een man en vrouw stoppen bij de wagen. Ze openen de loods en de man loopt een paar keer naar de voorkant van onze wagen met zijn telefoon. Ik zeg nog tegen Rob: “zeker weer foto´s maken”, maar Rob heeft er een ander gevoel bij en gaat naar buiten. De man is boos en blijkt de luchthavenpolitie gebeld te hebben omdat we hier niet mogen staan en overnachten. Er is geen normaal woord met hem te wisselen en Rob maakt het verhaal dat hij Leo heeft geholpen met zijn watervliegtuig en de volgende ochtend nog wat klusjes gaan doen en we daarom hier overnachten. Maar de man zegt helemaal geen Leo te kennen en na het laten zien van de foto´s (die we eerder die middag hebben gemaakt) zegt hij dat Leo hier illegaal is en wordt nog bozer. Het heeft geen zin om verder met deze man te praten en Rob zegt dat we de wagen verplaatsen naar het restaurant, nog een kop koffie nemen en als de politie komt ze ons daar kunnen vinden.

Het is ongeveer 23.00 uur als de luchthavenpolitie op onze deur klopt. Rob legitimeert zich met kopie ID en laten de foto´s zien van de loods met Leo, zijn kaartje en vertelt het verhaal. De politie vindt het allemaal best en we kunnen zonder problemen overnachten.

De 22ste september vertrekken we naar het eiland KrK waar een plek is met uitzicht op de KrK brug, de langste boogbrug van Europa (Krčki most). Na het inslaan van boodschappen en Rob een rondje door de Bauhaus heeft gelopen, rijden we over de brug naar de overnachtingsplek. Een groot bord met verboden voor campers en overnachten staat bij de toegangsweg. Toch willen we het proberen en besluiten dan om de volgende ochtend voor 07.00 weg te rijden, zodat we eventuele politiecontrole ontlopen. Het is 06.30 uur als we wegrijden de volgende ochtend en een paar kilometer verderop bij een tankstation parkeren. Ik verzorg Lola terwijl Rob koffie maakt en het ontbijt klaarzet. We vervolgen onze weg binnendoor richting de grens van BIH. Mooie route met nog een stukje langs de kust en dan door een bos. We overnachten op een plek in Vrhovine wat ooit een soort van kampeerplaats was met een vrijwillige donatie. Maar het is nu vergaan en verlaten.

De nacht doorgebracht in rust en niet weggestuurd of politie aan de deur. Het binnenland van Kroatië is meer onze smaak en hier zwaaien de mensen met een lach op hun gezicht. Op de bergpas richting de grens worden we staande gehouden door de politie. Het is een soort van controle voor de grens omdat deze weg ook als smokkelroute wordt gebruikt. Rob moet zijn rijbewijs en kentekenbewijs laten zien. De politieman wil eerst niet de kopiebewijzen accepteren, maar nadat we zeggen dat de originelen in de kluis liggen met een tijdslot, gaat hij toch akkoord met de kopieën. Uit nieuwsgierigheid wilt hij ook nog even binnenkijken, maar gaat de wagen niet in.

Een paar kilometer voor de grensovergang halen we de paspoorten uit de kluis en moet Lola achterin omdat ze officieel een gezondheidsverklaring moet hebben, die nog geen 10 dagen oud is. Eens kijken of het gaat lukken. Er zijn 2 grensovergangen. Eerst de politie die controleert en dan een stukje verderop de douane. Maar we komen niet eens door de 1ste overgang omdat de politie zegt dat deze grensovergang alleen voor personenvervoer is en niet voor vrachtwagens. We leggen uit dat het een camper is en geen goederenvervoer. Maar de man is niet om te praten, zelfs niet met een vriendelijke glimlach van mij. Er staat vrachtwagen op het kenteken en dat betekent ongeveer 80 kilometer terugrijden naar een andere grensovergang voor vrachtwagens. Het is inmiddels einde dag en willen dan niet de grens over, want we weten niet wat ons daar te wachten staat. We overnachten op een parking bij een restaurant in Vranovača wat op een paar kilometer van de grens ligt.

Het is 25 september en zijn op weg naar de grens BIH, poging nummer 2. Lola weer achterin en we gaan naar het 1ste hokje waar de “chagrijnige” Kroatische politie zit. We volgen de rij van personenwagens en niet de vrachtwagenafdeling. We hoeven alleen de paspoorten te laten zien en kunnen zonder problemen naar het 2de hokje, Douane BIH. We krijgen onze “eerste” stempel in de paspoorten en kunnen zonder problemen het land in. We zijn in Bosnië en Herzegovina!

En dan ben je in een land waar een Burgeroorlog nog niet zo lang geleden heeft plaatsgevonden. Mensen van onze leeftijd hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt en zijn omgekomen. Het is voor ons moeilijk voor te stellen hoe het geweest moet zijn, omdat we “gelukkig” nog nooit in zo´n situatie terecht zijn gekomen. Rijdend door het prachtige landschap blijft de oorlog wel steeds in gedachten. Een hoop leegstaande huizen en vervallen dorpen. En wat we sinds Portugal niet meer gezien hebben… veel zwerfhonden en langs de kant van de weg wordt overal afval gedumpt.

Vanaf de grensovergang gaan we naar een winkelcentrum in Bihać om geld te wisselen, want hier betalen ze met de Bosnische Mark en we halen een datakaartje. We rijden daarna naar het Una park, entree 1 Gorjevac. Het Una park heeft in totaal 6 ingangen. Voor entree 3 en 5 betaal je een kleine bijdragen omdat daar de watervallen te zien zijn. Entree 1 is momenteel gesloten omdat er werkzaamheden plaatsvinden, maar we kunnen wel overnachten op de parking.

De herfst doet zijn intrede en het regent steeds meer en wordt frisser. Het is lange broeken weer en slippers maken plaats voor de bergschoenen. Via de app IOverlander is er een plek die langs de Una rivier is en daarvoor moeten we naar entree 6 van het park. De weg daar naar toe schijnt wel smal te zijn en steeds slechter te worden. We gaan het proberen. We komen aan bij de parking entree 6. Het regent en Rob loopt het pad in om te kijken of we er overheen kunnen qua breedte en hoogte. Als Rob na ruim 45 minuten contact met mij zoekt, zegt hij dat het wel gaat lukken. Hij is helemaal naar de eindplek gelopen en weer op de terugweg. Rob vraagt of ik zijn kant op wil komen met de wagen 😳 Ik ga het proberen en start de wagen. Daar ga ik dan en ik realiseer me dat dit de allereerste keer is dat ik rij zonder dat Rob naast me zit en aanwijzingen kan geven. Het is een smal pad, maar Rob heeft gezegd dat het geen probleem is en het klopt. Na de wagen over het pad te manoeuvreren en proberen de takken te ontwijken, kom ik bij Rob aan die als een verzopen kat over het pad mij tegemoet loopt. We rijden door naar de plek en het is werkelijk super mooi. De zon gaat in de middag schijnen en Lola kan heerlijk rennen door het hoge gras, terwijl ik me bezig hou met diverse soorten bloemetjes te fotograferen.

Vroeg in de ochtend begint het hard te regenen. Rob wil het risico niet nemen dat we vast komen te zitten in de natte ondergrond en start de wagen. Het is de 2de keer in korte tijd dat we om half 7 wegrijden en naar de verharde parking gaan om daar wakker te worden.

We gaan vandaag, 27 september, naar entree 3 waar je de Štrbački buk waterval kan bezoeken. Er zijn paden aangelegd zodat je de waterval goed kan bezichtigen. Helaas kunnen we niet in dit deel van het park overnachten en rijden door richting ingang 5 waar je de Martin Brod waterval kan zien. In de buurt van de entree is een camping aan de rivier Una. Mooie plek, waar we 2 nachten verblijven. De nacht van 28 op 29 september is de planeet Jupiter te zien. Het is een heldere nacht dus kunnen we hiervan een foto maken.

We gaan richting de Martin Brod waterval. Eerst de camping afkomen. Voor toegang naar het veld moesten we naar beneden rijden met daarin een krappe bocht waardoor Rob een aantal keer moest steken. Er loopt ook nog een smal weggetje in het verlengde van de weg waardoor we in 1 keer recht naar boven kunnen. Het is wel een stenige weg en er hangen wat takken. Ik ga bovenaan de weg staan om Rob te begeleiden. Het gaat een klein stukje goed, maar de achterkant van de wagen begint te glijden. Waarschijnlijk door de gladde keien en glijdt met zijn achterband steeds meer de zachte berm in, zakt weg tegen prikkeldraadomheining en de band heeft geen grip meer. Ik zie onze 11tonner steeds verder wegzakken en schreeuw een aantal dingen door de portofoon, ren naar beneden en mijn hart gaat tekeer. Gelukkig blijft Rob rustig en heeft de wagen op de handrem gezet. Op dit soort wegen rijden we al in de lage gearing die zorgt voor extra trekkracht, maar Rob zegt nu de sperren (verdeelt vermogen gelijkmatig over de wielen) erbij te zetten en kijken of de wagen dan wegkomt. Het lukt! Pfffffff….

Onderweg naar de waterval kan ik nog een beetje bijkomen in de wagen, maar niet voor lang want we zijn al op plaats van bestemming. Op wat enkele toeristen na is het rustig en wandelen we naar de waterval Martin Brod. Tijd om verder te gaan en hebben de route uitgezet naar Mostar. Een stad die tijdens de oorlog het zwaarst is getroffen.

De route is mooi met diverse landschappen en komen uit bij een parking winkelcentrum Livno. Voordat we parkeren vullen we de dieseltank. Rob is al enige tijd aan het bijhouden hoeveel liters er in de tank gaan en hoeveel de wagen verbruikt. We hebben 2 dieseltanks, 1 tank van 200 liter en een tank van 300 liter waar nog een 60 liter tank aan is gelast. Maar elke keer als we de 360 liter tank vullen gaat er maar 280 liter in. Nu komt Rob erachter, door op de tank te kloppen, dat de aangelaste tank leeg is en er dus geen doorvoering is gemaakt. Dit is even een kopzorg, want in gebieden waar niet overal een tankstation is, is 60 liter minder in de tank niet fijn.

Vrijdag 30 september; ik ga nog langs de bakker en naar de apotheek om de Paracetamol aan te vullen. Elke keer als ik naar een apotheek ga probeer ik ook de pijnstiller Diclofenac 50mg te krijgen. Tot nu toe is de reactie alleen op doktersrecept. Maar hier in BIH is het geen probleem en krijg ik de pillen gewoon mee. “Hoeveel doosjes wilt u?” We vervolgen onze weg en hebben nog 1 overnachting in een park voordat we bij Mostar zijn.

Over een slingerende binnenweg met prachtige herfstkleuren spotten we nog 2 Magirussen 😊 voordat we het centrum van Mostar binnenrijden. We parkeren op een parking waar bussen vol toeristen worden uitgeladen. Einde middag gaan we het stadje in en wandelen over de bekende brug Stari Most. Er zijn heel veel mensen en we lopen weg van het toeristische gedeelte. In de avond zijn de bussen weg en gaan we (in een stortbui) naar een gezellig restaurantje en kunnen in alle rust de brug bekijken en fotograferen. We ontmoeten Ron en Angeline die ook op de parking staan en hebben een leuk gesprek. Zij gaan richting Griekenland om daar heerlijk 2 weken te zeilen.

De volgende dag is het droog en 20 graden. Het is zondag en we besluiten om nog een dagje te blijven… Rustdag! We benutten de dag om te overleggen wat we gaan doen. Vanuit Mostar richting de kust van Kroatië en Dubrovnik bezoeken, waar de temperatuur aangenamer is. Of richting Montenegro, route door Nationaal park wat erg mooi schijnt te zijn. We kiezen voor het laatste.

De nacht naar 3 oktober is onrustig. We worden wakker van vuurwerk ergens in de stad en er worden schoten gelost. Het voelt niet prettig, maar vallen uiteindelijk weer in slaap.

Het is ongeveer 160 kilometer van Mostar naar de grensovergang Montenegro en willen voordat we BIH uitgaan de MB´s opmaken van de datakaart. We rijden naar een parking met uitzicht op een meer, maar het waait erg hard en besluiten een andere plek te zoeken. We komen uit bij een restaurant met daar tegenover een monument. Het is een oorlogsgedenkteken ter herdenking van de slachtoffers van de strijd van Sutjeska in 1943. Overnachten bij het restaurant is niets maar we eten daar een hapje (heerlijke goulash…) Ik besluit nog even (ongeveer 280 treden) omhoog (en naar beneden) te lopen naar het monument.

We proberen nog een plek waar je zou kunnen overnachten bij een entree van een park, maar de weg is te smal voor ons en draaien niet echt mogelijk, waardoor we een stuk achteruit moeten. We parkeren uiteindelijk op een grote parking langs de weg die leeg is. Alleen wat appartementen voor verhuur, vervallen politiebureau en een sportcentrum wat er verlaten bij ligt. Eenmaal geparkeerd, komt er een “Parkranger” naar ons toe dat we hier niet mogen overnachten en naar een camping moeten. Rob vertrouwd de man niet en loopt naar het politiebureau en vraagt daar of het een probleem is. Nadat Rob een aantal keren op de deur heeft geklopt, komt er een slaperige politieman tevoorschijn die reageert met “Dobro Dobro” wat “het is goed” is. Hij schreeuwt nog wat naar de “Ranger” en die schreeuwt terug. Daarna loopt hij weg.

Na een rustige nacht rijden we een stukje verder tot bijna aan de grens en mogen op het terrein staan van een camping die niet meer is geopend. Er lopen wat werklui in de rondte die de hutjes aan het opknappen zijn en het terrein wordt winterklaar gemaakt. Hier kan ik dit verslag publiceren, foto´s en video´s (worden later gepubliceerd i.v.m. slechte internetverbinding) in orde maken, terwijl Rob in de tussentijd aan het bedenken is hoe we het probleem met de dieseltanks gaan oplossen.

Morgen 6 oktober gaan we de grens over naar een nieuw land… Montenegro!

Foto’s

6 Reacties

  1. Catharina:
    6 oktober 2022
    Hoi, vermakelijke verhalen en mooie foto's
    Groetjes,
  2. Immagnus:
    6 oktober 2022
    Hi Buuv...
    Dank je wel en veel liefs van ons drieën🥰
  3. Joyce:
    6 oktober 2022
    Het is zeker geen saai leven, wat een verhalen weer.
    Dikke knuffel :-)
  4. Immagnus:
    6 oktober 2022
    Hi lieverd,
    Nee geen saai leven 🤣 maar wordt wel een paar jaar ouder van sommige situatie... 🤣
    Veel liefs van ons 🥰
  5. Cees en edith vanuit spanje:
    6 oktober 2022
    Tjemig 10 maanden onderweg !
    Het gaat zoals het gaat ! Altijd scherp blijven maar dat zit er wel in!
    Mooi verhaal weer!
  6. Immagnus:
    6 oktober 2022
    Hi vakantiegangers 😊
    Lekker genieten in Spanje!
    Veel liefs uit Montenegro...🥰